Enige tijd geleden vroeg mijn opdrachtgever me of ik een tweetal interne adviseurs zou kunnen leren wat ik kan als interventiekundige. Zodat mijn kennis in huis zou blijven, ook als de opdracht afgerond zou zijn. Ik vond het een goed idee, want had daar goede ervaringen mee in eerdere opdrachten.
Ik moest een list verzinnen. Ik vertelde mijn opdrachtgever over mijn bevindingen en concludeerde dat ik maar één oplossing had kunnen verzinnen: ‘Ik zou graag de informele leiders in deze organisatie trainen. En dan ook graag door middel van een informeel initiatief. Ik start een verandergroep met deze informele leiders en leer hen, terwijl zij experimenteren met veranderen, het vak van interventiekunde. Er is alleen een moeilijkheid: jij moet je toestemming geven voor dit informele initiatief en er middelen voor vrij maken. En daarna kan ik je er alleen af en toe informeel anekdotes over vertellen als je me ernaar vraagt. Want het initiatief bestaat en het bestaat niet.’
‘Is het dan geheim?’, vroeg mijn opdrachtgever alleen nog maar. ‘Nee’, antwoordde ik: ‘We zetten er alleen het zoeklicht niet op. Iedereen die er vragen over stelt, krijgt gewoon antwoord van me.’ De opdrachtgever grijnsde en knikte langzaam met zijn hoofd: ‘Prima, ik reserveer de middelen ervoor. Ga je gang.’
Deze blog is in januari 2016 verschenen op magamentimpact.nl
Vandaag moest ik ineens weer aan Sesamstraat denken
toen ik 1 bosje munt, 2 citroenen, 3 aardappelen en 4 asperges afrekende.