Rouwen
Mijn zoontje staat huilend voor het raam. Hij is het er niet mee eens dat
hij afscheid van me moet nemen. Dit is zijn nieuwe kinderopvang. We zijn verhuisd. Ik weet niet goed hoe ik hem gerust moet stellen: ik heb hem een knuffel gegeven en geef hem nu handkusjes; glimlach geruststellend en roep hem toe dat het goed komt; ik kom hem vanmiddag weer ophalen. Klik hier voor de volledige column in het tijdschrift Communicatie over Rouwen.
Wanneer ik mij herinner aan de toekomst zie ik vooral Star Trek, ontmoetingen met andere levensvormen en met paralelle werelden, interplanetaire ontwikkeling.
In het heden stelt de toekomst niets meer voor, reisjes van 10 minuten in gewichtloze toestand rond de aarde voor wat rijke zakenmensen en acteurs, dat zijn de dromen, dat is de toekomst van de ruimtevaart, dat is wat bij ons past.
De interplanetaire ontmoetingen met andere ,nog vreemdere, culturen, dat hoort niet bij ons, dat is iets van de elite van dit universum, bah!